 |
หน้าแรก |
| |
คำสดุดีถิ่นกำเนิด |
|
สิ่งอัศจรรย์ของท้องถิ่น |
|
ชื่อเดิมแห่งคลองพระราม |
|
ความหวังที่ตั้งใจคอย |
ความเป็นอยู่และการครองชีพ |
||
หมู่บ้านคลองพระรามนับว่าเป็นหมู่บ้านใหญ่หมู่บ้านหนึ่ง ซึ่งสมัยก่อนถูกขนานนามว่า ตำบลคลองห้าง ซึ่งมีวัดคลองพระรามเป็นที่บำเพ็ญบุญกุศลของชาวบ้านตำบลนี้ ซึ่งมีนิสัยรักความสงบ มิได้ประมาทในเรื่องบุญเรื่องทาน แต่นั่นแหละก็ทำกันไปตามสภาพของความเป็นอยู่ เพราะขาดความรู้ความเข้าใจ ในเรื่องเหตุการณ์ของชนภายนอก นี่ก็เพราะสิ่งแวดล้อมและความห่างไกลจากความเจริญนั่นเอง แต่ทุกคนในถิ่นคลองพระรามนี้ก็มิได้นิ่งนอนใจ เป็นต้นว่าตัดจากตัดฟืนมาเย็บมาลอนนำไปขาย เพื่อเป็นสินค้าแลกเปลี่ยนสิ่งของ นำมากินมาใช้สอยกันภายในครอบครัว หรือซื้อขายกันภายในตำบล เพราะในสมัยนั้นการทำนำภายในบริเวณแห่งตำบลคลองห้างยังไม่มี นอกจากต้องไปซื้อหาข้าวกันในตำบลอื่น หรือนำฟืนไปแลกที่ท้องนา แล้วแต่ใครจะมีความสามารถที่จะน้อมนำมาได้ทางใดทางหนึ่ง เพื่อเป็นเสบียงไว้สำหรับรับประทานกันไปปีหนึ่งๆ และทางที่จะไปมาติดต่อซึ่งกันและกันก็แสนจะธุระกันดาร ต้องเข้าออกกันทางคลองบางปลากดหรือคลองสวนเดี๋ยวนี้ ซึ่งเป็นลำคลองติดต่อถึงกัน แต่จัดทางบางปลากดเป็นต้นคลองเพราะคลองพระรามแยกมาจากลำคลองบางปลากดอีกทีหนึ่ง ถ้าจะเข้าออกภายในคลองนี้ระยะทางถึงปากคลองบางปลากด ซึ่งยาวประมาณ ๑๗ ก.ม. ทั้งสองฟากทางอันเต็มไปด้วยป่าจาก และป่าแสมอันเปล่าเปลี่ยวปกคลุมไปด้วยความวังเวง เงียบสงัดปราศจากหมู่บ้านผู้คน มีแต่เสียงนกกระปูดและลิงป่า อันระคนด้วยเสียงจักจั่นเรไรที่ร้องระงมปล่อยเสียงเยือกเย็นของมันออกมาตามธรรมชาติ ดูช่างหนาวหวิววาบจับใจยิ่งนัก.... ....ในสมัยระยะนั้นภายในเขตของป่า และที่รกร้างว่างเปล่าที่ยังไม่ได้ทำประโยชน์อะไร มีเป็นหลายร้อยถึงจำนวนเป็นพันๆ ไร่ จึงเหมาะที่สิงห์สาราสัตว์ เป็นต้นว่ากวาง อีเก้ง เนื้อ ที่เป็นของที่คนชาวยุคนั้นชอบพากันไปล่า คือมีหน้าไม้หรือปืนเป็นเครื่องมือดักยิงสัตว์ เพราะถือว่าเป็นเกมกีฬาอย่างหนึ่งในยามว่างงาน และนอกจากนั้นก็ยังมีสัตว์บางชนิดอีกมากเป็นต้นว่า นาก เสือปลา ตลอดถึงลิง ซึ่งเป็นสัตว์ที่มีมากในเขตตำบลถิ่นนี้.... มันอยู่เป็นฝูงใหญ่ๆ แล้วมีหัวหน้านำหมู่ซึ่งคนทั้งหลายมักจะเรียกมันว่า ลิงทะโมน คือเป็นนายลิง ถ้ามีใครไปทำอันตรายพวกมัน ถ้าเจ้าหัวหน้ามันสู้ลูกน้องทุกตัวก็ต้องสู้หมดจะหนีไม่ได้ เพราะกลัวนายทะโมนของมัน ถ้าหัวหน้าทะโมนหนีลูกน้องก็พากันหนีตามไปด้วยถ้าตัวเมียที่มีลูกมักจะมีตัวหนึ่งถึงสองตัว.... มีบางท่านผู้ใหญ่ที่สนใจช่างสังเกตในเรื่องของสัตว์จำพวกนี้ เล่ากันมาว่าลูกที่มันรักเอาไว้ข้างหลัง ลูกตัวที่ชังเอาไว้ข้างหน้าเพราะตัวที่อยู่ข้างงหน้า เวลาแม่ลิงมันกระโดดไปตามต้นจากหรือยอดแสม มันจะได้รับความกระทบกระเทือนจากต้นไม้กิ่งไม้เป็นธรรมดา ฉะนั้นลูกตัวที่มันเกียจจึงเอาไว้ข้างหน้า.... ....ถึงตอนหาอาหารกินพวกันพากันไปกินปลิงบ้าง ลูกไม้ป่าบางชนิด หรือจำพวกสัตว์เล็ก เช่น ปูแสม ปูเปี้ยว ปูทอง หรือปูทะเลซึ่งเป็นปูชนิดใหญ่กว่าจำพวกอื่นทั้งหมด มันก็ยังสามารถเอามากินได้ คือบางตัวมันฉลาดเข้าใจทำด้วยวิธีง่ายๆ คือไม่ต้องใช้ตระขอเหมือนคนเราที่หากันทุกวันนี้ คือมันพากันไปนั่งตามตลิ่งที่มีรูปูมากๆ แล้วเอาหางของมันแหย่เข้าไปในรูปู หากรูใดมีปูอาศัยอยู่ ปูเจ้าของรูเมื่อเห็นหางลิงเข้าไปสั่นดุกๆ ดิกๆ อยู่ในรูของมันมันก็คิว่าเป็นศัตรู มันจะเอาก้ามหนีบหางลิงทันทีเป็นการต่อสู้ ส่วนลิงที่เอาหางแหย่ลงไปนั้นครั้นรู้สึกว่าหางของมันถูกปูหนีบ มันก็จะรีบดึงหางของมันออกจากรูปู แล้วจับปูที่หนีบหางมันติดออกมาด้วยกินเป็นอาหาร.... ญ. นพรัตน์วัฒน (ทับทิม) |
||
กลับสู่เนื้อหาส่วนบน